"Pani Bovary" jest powieścią francuskiego pisarza Gustawa Flauberta należącą do ścisłego kanonu literatury pięknej. Powieść powstała z fascynacji autora balzakowską tezą, w myśl której kobieta staje się w pełni kobieca, kiedy dopuszcza się zdrady. Opowiada o młodej, cnotliwej z pozoru Emmie Rouault, która wychodzi z rozsądku za mąż za poczciwego doktora Karola Bovary, by pod wpływem niezaspokojonych pragnień i marzeń o wielkiej miłości porzucić moralne konwenanse i puścić się w wir namiętnych romansów, rozrzutności i kłamstwa. Zgodnie z zasadami pozytywistycznego realizmu, autor dokonuje wnikliwej analizy psychologicznej bohaterki, obnażając mechanizmy kobiecej duszy, które są odpowiedzialne za poddanie się instynktom i upadek. Pod względem pisarskiego kunsztu, "Pani Bovary" jest wzorem harmonii pomiędzy formą a treścią. Flaubert zasłynął w historii literatury jako pisarz, który doprowadził powieść do perfekcji, zarówno pod względem konstrukcji utworu, jak dostosowania stylu narracji do każdej sytuacji i do każdej postaci. Aby doprowadzić powieść na wyżyny doskonałości Flaubert wybiegał niejednokrotnie do pionierskich, jak na swoje czasy metod. Na przykład spędził całe tygodnie jeżdżąc powozem, aby napisać scenę, w której pani Bovary jedzie do… i rozmyśla o... Czy wsłuchiwał się godzinami w lekturę własnego tekstu, czytanego raz to przez kobietę, raz przez mężczyznę, aby dokonać korekty dialogów. Uznana za jedną z najważniejszych książek w dziejach literatury, "Pani Bovary" była przedmiotem wielu adaptacji filmowych i teatralnych.